امام حسین (ع) در روزهای منتهی به روز عاشورا اشعاری با مضمون شهادت و رسیدن به لقای خداوند سرود. در این زمان بانوان حرم شنیدند و از خود واکنش نشان دادند.
کاروانیان امام حسین علیه السلام چند روز قبل از واقعه عاشورا در کربلا مستقر شدند. نقل است هر روز که کاروانیان به روز شهادت خود نزدیک‌تر می‌شدند، به جای ترس، اشتیاقی فراوان در چهره آنها دیده می‌شد؛ چرا که آنها در مکتب امام حسین علیه السلام آموختند برای رسیدن به لقای خداوند باید از تمام هستی خود گذشت و در این راستا جان را که با ارزش‌ترین عنصر انسان و مایه حیات اوست، به خداوند بخشید؛ همان شرطی که امام حسین(ع) در آغازین لحظات حرکت کاروان برای این سلوک نورانی تعیین کرد و فرمود «هرکس قصد دارد نفس خویش را در راه ما قربانی کند و آماده ملاقات با خداست، با ما حرکت کند؛ مَنْ کَانَ فِینَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا».
حسّ جانبازی در راه خدا، بیش از همه در خود وجود مقدس امام حسین علیه السلام تبلور داشت و آن حضرت در موقعیت‌های مختلف آن را ابراز می‌داشتند. نقل است در روزهای منتهی به روز عاشورا، امام حسین(ع) در گوشهاى نشست به اصلاح شمشیرش پرداخت و در این وقت این اشعار را خواند:
«اى روزگار، اُف بر دوستى تو، چقدر در شب و روز، دوستان و هواخواهان را کشتى و بین دوستان جدایى انداختی و در عین حال روزگار به افراد جایگزین آنها قناعت نکند، به هر حال امور به سوى خداى بزرگ بازگردد و هر زنده سرانجام این راه را مىپیماید، زمان کوچیدن از دنیا چقدر نزدیک شده که به سوى بهشت و یا به سوى غیر بهشت است.»
یَا دَهْرُ أُفٍّ لَکَ مِنْ خَلِیلٍ ** کَمْ لَکَ فِی الْإِشْرَاقِ وَ الْأَصِیلِ
مِنْ طَالِبٍ وَ صَاحِبٍ قَتِیلٍ ** وَ الدَّهْرُ لَا یَقْنَعُ بِالْبَدِیلِ
وَ إِنَّمَا الْأَمْرُ إِلَى الْجَلِیلِ ** وَ کُلُّ حَیٍّ سَالِکٌ سَبِیلِ
ما أقرَبَ الوعدُ إلى الرّحیلِ ** إلى جَنانٍ وَ إلى مَقِیل
حضرت زینب سلام‌الله علیها وقتى که این اشعار را از برادر شنید، عرض کرد:
«برادرم، این کلام کسى است که یقین به کشته شدن دارد.» امام حسین(ع) فرمود: «بله اى خواهرم» زینب سلام الله علیها فرمود: «اى واى بر من که برادرم حسین(ع) کشتن خود را به من خبر دهد!» گریه سایر بانوان حرم بلند شد … حضرت ام کلثوم فریاد مىزد: وَا مُحَمَّدَاهْ وَا عَلِیَّاهْ وَا أُمَّاهْ وَا أَخَاهْ وَا حُسَیْنَاهْ وَا ضَیْعَتَنَا بَعْدَکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّه. اى واى اى رسول خدا! اى واى اى على!، اى واى اى مادر جان، اى فاطمه، اى واى حسن، اى واى حسین!؛ چه قدر مصیبت شما بعد از تو اى حسین، ضایعه جانسوز و جبران ناپذیر است.» امام حسین(ع) او را تسلیت داد و فرمود:
«اى خواهرم خاطرات را به تسلیت الهى، تسلّى بده، چرا که ساکنان آسمانها و زمین همه مىمیرند، همه خلایق نابود مىشوند و کسى باقى نمىماند.» سپس فرمود: «اى خواهرم امّ کلثوم، و اى زینب و اى فاطمه و اى رباب؛ متوجّه باشید، هر گاه کشته شدم، به خاطر عزاى من گریبانتان را چاک نزنید و صورت خود را نخراشید و گفتار بیهوده به زبان نیاورید؛ لَهَا یَا أُخْتَاهْ تَعَزَّیْ بِعَزَاءِ اللَّهِ فَإِنَّ سُکَّانَ السَّمَاوَاتِ یَفْنُونَ وَ أَهْلَ الْأَرْضِ کُلَّهُمْ یَمُوتُونَ وَ جَمِیعَ الْبَرِّیَّهِ یَهْلِکُونَ ثُمَّ قَالَ یَا أُخْتَاهْ یَا أُمَّ کُلْثُومٍ وَ أَنْتِ یَا زَیْنَبُ وَ أَنْتِ یَا فَاطِمَهُ وَ أَنْتِ یَا رَبَابُ انْظُرْنَ إِذَا أَنَا قُتِلْتُ فَلَا تَشْقُقْنَ عَلَیَّ جَیْباً وَ لَا تَخْمِشْنَ عَلَیَّ وَجْهاً وَ لَا تَقُلْنَ هُجْراً.» (اللهوف على قتلى الطفوف / ترجمه فهرى، ص۸۲)
ثبت دیدگاه