کربلا حرم امن
قال ابو عبدالله (علیه السلام): ان الله اتخذ کربلا حرما آمنا مبارکا قبل ان یتخذ مکه حرما
امام صادق (ع) فرمود: به راستى که خدا کربلا را حرم امن و با برکت قرار داد پیش از آنکه مکه را حرم قرار دهد
کامل الزیارات، ص ۲۶۷ بحار، ج،۹۸، ص ۱۱۰
تصریح به امامت امام حسین (علیه‌السلام)
امام حسن (علیه‌السلام): همانا بعد از وفات من و جدا شدن روح از بدنم حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) امام است. وراثت او از پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) نزد خدا در کتاب (لوح محفوظ یا قرآن) ثبت است که خدای عزوجل این وارثت را به وراثت از پدر و مادرش افزوده است. زیرا خدا دانست که شما بهترین خلق او هستید. از این رو، از میان همه، محمد (صلی‌الله علیه و آله) را برگزید و محمد، علی (علیه‌السلام) را و علی مرا به امامت انتخاب کرد و من حسین (علیه‌السلام) را برگزیدم.
پیامبر (صلی‌الله علیه و آله): حسین از من است و من از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوستش دارد. حسین یکی از اسباط است.
پیامبر (صلی‌الله علیه و آله): خدایا من حسین را دوست دارم، تو نیز دوستش بدار. میزان‌الحکمه، جلد ۱، ص ۲۹۷
سجده بر تربت امام حسین (علیه‌السلام)
امام صادق (علیه‌السلام): سجده کردن بر تربت حسین (علیه‌السلام) حجاب‌های هفتگانه را از هم می‌درد. میزان‌الحکمه، جلد ۵ ، ص ۲۳۸۷
زیارت امام حسین (علیه‌السلام)
امام صادق (علیه‌السلام): هر که حسین (علیه‌السلام) را با معرفت به حق و مقام او زیارت کند، خداوند ثواب هزار حج پذیرفته و هزار عمره پذیرفته را برایش بنویسد و گناهان گذشته و آینده او را ببخشد.
امام صادق (علیه‌السلام): هر که تا زنده هست به زیارت قبر حسین (علیه‌السلام) نرود، دین و ایمانش ناقص باشد و اگر به بهشت هم برود مقامش در آن‌جا از همه مؤمنان پایین‌تر است. میزان‌الحکمه، جلد ۵ ، ص ۲۲۸۵
ستودن نوحه‌گری بر امام حسین (علیه‌السلام)
امام صادق (علیه‌السلام): از روزی که مصیبت حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) پیش آمد تا یک سال کامل، روز و شب و تا سه سال رزوها بر آن حضرت نوحه می‌شد و مسور بن مخرمه و ابوهریره و بزرگان اصحاب پیامبر مخفیانه و نقاب بر چهره می‌آمدند و به نوحه‌خوانی‌ها گوش می‌دادند و می‌گریستند. میزان‌الحکمه، جلد ۷ ، ص ۳۱۹۱
عاشورا
امام صادق (علیه‌السلام) در پاسخ به این پرسش: چرا روز عاشورا سوگناک‌ترین روز به حساب آمده است و نه روز رحلت پیامبر و فاطمه و علی و حسن (علیهم‌السلام)؟
فرمود: به این دلیل روز شهادت حسین (علیه‌السلام) سوگناک‌ترین روز‌هاست که اصحاب کسا، این گرامی‌ترین آفریدگان نزد خدای تعالی، ۵ نفر بودند. پس چون حسین (علیه‌السلام) کشته شد دیگر کسی از اهل کسا باقی نماند که بعد از او مایه تسلی خاطر مردم باشد. بنابراین رفتن حسین (علیه‌السلام) به منزله رفتن همه آن‌هاست همچنان که باقی بودن ایشان مثل این بود که همه اهل کسا زنده هستند.
امام رضا(علیه‌السلام): هر که روز عاشورا، روز سوگواری و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند عزوجل روز قیامت را روز شادی و سرور او قرار دهد.
امام رضا (علیه‌السلام): بر کسی چون حسین(علیه‌السلام) باید که گریندگان بگریند، زیرا که گریستن بر او گناهان بزرگ را می‌زداید.
امام رضا (علیه‌السلام): چون ماه محرم می‌رسید کسی پدرم را خندان نمی‌دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آن که ده روز می‌گذشت. روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و می‌فرمود: این روزی است که حسین (علیه‌السلام) در آن کشته شد.
امام صادق (علیه‌السلام): در روز عاشورا از کارهای لذتبخش دوری شود و آداب و سنن سوگواری برپا گردد و تا زوال خورشید از خوردن و آشامیدن خودداری شود و بعد از آن همان غذایی خورده شود که سوگواران می‌خورند.
اما باقر(علیه‌السلام): در روز عاشورا زیارت کنید امام حسین(علیه‌السلام) را از مسافت دور یا نزدیک، سپس برایش گریه و زاری کرده و به یکدیگر تسلیت بگویید.
ایشان در بیان کیفیت تسلیت به یکدیگر فرموده‌اند: بگویید خداوند اجر ما را به سبب مصیبتی که از حسین به ما رسیده بزرگ گرداند و ما و شما را از کسانی قرار دهد که در کنار ولی دم او، امام مهدی (علیه‌السلام) از خاندان محمد (صلی‌الله علیه و آله) به خونخواهی او برمی‌خیزند.
فضیلت گریستن بر امام حسین (علیه‌السلام)
امام رضا (علیه‌السلام): ای پسر شبیب اگر می‌خواهی برای چیزی بگریی، برای حسین بن علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه‌السلام) گریه کن، زیرا همان‌گونه که قوچ را سر می‌برند آن حضرت را سر بریدند و از افراد خانواده او هیجده مرد کشته شدند که در روی زمین نظیر نداشتند.
امام سجاد(علیه‌السلام): هر مومنی که چشمانش برای کشته شدن حسین (علیه‌السلام) گریان شود به طوری که اشک بر گونه‌هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن او را در غرفه‌های بهشتی جای دهد که روزگاران درازی را در آن‌ها به سر برد.
امام علی(علیه‌السلام): در روز قیامت همه چشم‌ها گریانند و هیچ چشمی خواب ندارد، مگر آن چشمی که خداوند آن را به کرامت خود اختصاص داده و برای هتک حرمت حسین و خاندان محمد (صلی‌الله علیه و آله) گریسته باشد.
سرودن شعر در سوگ امام حسین(علیه‌السلام)
امام صادق(علیه‌السلام) به جعفر بن عفان طائی فرمود: شنیده‌ام که درباره حسین (علیه‌السلام) اشعار نیکویی می‌سرایی؟ عرض کرد: آری. جعفر برای آن حضرت و کسانی که پیرامونش بودند شعری خواند تا جایی که اشک‌ها بر چهره و محاسنش جاری شد.
امام صادق(علیه‌السلام): هر کسی درباره حسین (علیه‌السلام) بیتی شعر بسراید و خود بگرید و ده نفر را بگریاند، برای او و آن ده نفر بهشت باشد. میزان‌الحکمه، جلد ۸، ص ۳۷۸۵
اندرزهای امام حسین (علیه‌السلام) در مسیر کربلا:
به راستی که این دنیا دیگرگونه و ناشناس شده و خوبی‌هایش پشت کرده و رفته است و از آن جز ته‌مانده‌ای همچون ته‌مانده آبی در ظرفی و اندک عیش همانند چراگاهی آفت‌‌زده باقی نمانده است: آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل نهی نمی‌شود؟ به راستی که مؤمن باید به (مرگ و) دیدار خدا روی آورد. پس من مرگ را جز سعادت نمی‌بینم و زندگی با ستمگران را جز ملال و رنج. شما را به تقوای خدا سفارش می‌کنم و از روزهای او شما را بر حذر می‌دارم و پرچم‌ها و نشانه‌هایش را برایتان برمی‌افرازم. گویا آنچه ترسناک است با ورودی هولناک و مقدمی ناآشنا و مزه‌ای تلخ رسیده است.
مردی از آن حضرت پرسید: من مردی نافرمانم و در برابر معصیت شکیبایی ندارم، مرا اندرزی فرما. آن حضرت فرمودند: پنج کار بکن و آن‌گاه هر چه خواستی گناه کن. اول اینکه روزی خدا را نخور و هر چه خواهی گناه کن. دوم اینکه از قلمرو خدا بیرون شو و هر چه خواهی گناه کن. سوم اینکه به جایی برو که خدا تو را نبیند و هر چه خواهی گناه کن. چهارم اینکه هرگاه ملک‌الموت برای گرفتن جان تو آمد، او را از خودت دور گردان و هر چه خواهی گناه کن و پنجم اینکه هرگاه مالک دوزخ تو را به آتش برد، داخل آن نشو و هر چه خواهی گناه کن. میزان‌الحکمه، جلد ۱۴، ص ۶۹۲۱
میزان الحکمه، محمد محمدی ری‌شهری، ترجمه حمیدرضا شیخی، نشر دارالحدیث، چاپ اول
ثبت دیدگاه