ای به زینب دل و دلدار بیا برگردیم / پسر حیدر کرار بیا برگردیم

به مناسبت دومین روز ماه محرم و ورود کاروان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به کربلا تسنیم تعدادی از اشعار آیینی را منتشر می‌کند.

 بنا بر سنت روضه خوانی معمول، روز اول محرم روزی است که ذاکران اهل بیت(ع) به مسئله ورود کاروان امام حسین(ع) به کربلا اشاره کرده و با خواندن اشعاری سوزناک به بیان زبان حال امام حسین(ع) در سرزمین نینوا می پردازند.

بیشتر منابع، در گزارشهای خود از روز پنج شنبه دوم محرّم سال ۶۱ هجرى، به عنوان روز ورود امام حسین(ع) و یارانش به کربلا یاد کرده اند. با این وجود گزارش دینوری را که روز ورود امام(ع) به کربلا را روز چهار شنبه اول محرم عنوان کرده است، نباید از نظر دور داشت.

در تاریخ آمده که امام حسین (ع) قبل از شهادتش، همه زمین کربلا را از ساکنین غاضریه و نینوی به مبلغ شصت هزار درهم خریداری کرد و به خود آنان صدقه داد و با آنها شرط کرد که مردم را به محل قبر آن حضرت راهنمایی کنند و از آن زائران به مدت سه روز پذیرایی نمایند؛ لذا حرم و مزار امام حسین (ع) و یارانش در این شهر می باشد.

مهدی رحیمی

فغان می زد که یارب، خاک این صحرا نبود ای کاش
و آغوشش به روی کاروان ها وا نبود ای کاش

زمین کربلا برخواست برپا، نیزه ها را دید
و باخود گفت امروز مرا فردا نبود ای کاش

یقین تکلیف طفلان با عطش اینگونه روشن بود
فراتی هست این جا،پیش رو اما نبود ای کاش

فرات مست را می دید و خاک کربلا می گفت
رقیه انتظارش از عمو بالا نبود ای کاش

دو جفت گوشواره لااقل از آن سوی معجر
به لاله های گوش دختری پیدا نبود ای کاش

سه شعبه تیر را می دید و باخود زیر لب می خواند
ربابی هست این جا که، چنان لیلا نبود ای کاش

چه می شد که نبود اصغر در این لشگر اگر هم بود
سفیدی گلویش این قدر زیبا نبود ای کاش

هزاران مرد تیر انداز را می دید و هی می گفت
علمدار حسین این قدر بی پروا نبود ای کاش

نقاب و معجر و خلخال،با خود آرزو می کرد
اگر هم بود،بعد از ظهر عاشورا نبود ای کاش

مجتبی شکریان

لحظۀ پر زدن ما به نظر نزدیک است
راه عرش از دل صحرا چقَدَر نزدیک است

در دل خیمه بیایید همه جمع شوید
همه را سیر ببینم که سفر نزدیک است

مادرم زودتر از ما زده خیمه اینجا
چقَدَر بوی گل یاس پدر نزدیک است

تا سری هست به سجده بگذارید امروز
لحظۀ بال درآوردن سر نزدیک است

تا توانید به ششماهۀ من بوسه زنید
بوسه های لب یک تیر سه پر نزدیک است

گریه ای کرد و غریبانه به زینب فرمود:
دخترم پیش تو باشد که خطر نزدیک است

گفت آسوده بخوابید همین شبها را
وقت بیداری شب تا به سحر نزدیک است

گریه کرد و به علمدار اشاره فرمود:
که فدای تو شوم درد کمر نزدیک است

بر سر و روی یتیمان حسن دست کشید
گفت قاسم که: عمو مرگ مگر نزدیک است

قد و بالای جوانش جگرش را سوزاند
ای خدا صبر بده داغ پسر نزدیک است

ولی الله کلامی زنجانی

عزیز فاطمه بر کربلا خوش آمده ای
خلیل آل علی بر منا خوش آمده ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است
شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده ای

فرشتگان ز قدوم مبارکت بوسند
بیا امیر ملائک بیا خوش آمده ای

ز نور تو همه جا کربلاست یابن علی
چه گویمت ز کجا تا کجا خوش آمده ای

زند به پای تو قوم بنی اسد بوسه
که ای عزیز به دیدار ما خوش آمده ای

فدای غیرت عبّاست ای امام غریب
یگانه خامس آل عبا خوش آمده ای

قدم به خاک مَنِه روی چشم ما بگذار
امام عشق ولیّ خدا خوش آمده ای

محسن ناصحی

عباس آمده است و علی اکبر آمده است
وقتی رباب هست علی اصغر آمده است

جمعند خانواده زهرا کنار هم
اینجا برادری است که با خواهر آمده است

یک سو رسیده لشکری از کوفه سی هزار
یک سو عزیز فاطمه بی لشکر آمده است

صفین دیده اند که با دیدن حسین
آه از نهاد این همه لشکر برآمده است

از بس شبیه، هرکه رسیده است گفته است
ایمان بیاورید که پیغمبر آمده است

حرف از فدک که نه سخن از غصب مهریه است!
با بچه های فاطمه آب آور آمده است

گیرم فرات بخل کند چشم ما که هست
رودی کشیده ایم که از کوثر آمده است

زینب پیاده شد، وسط دشت رفت و گفت
اینجا چقدر خار مغیلان درآمده است

شاید به شام می رسد این ره که هر زنی
در این مسیر با دو سه تا معجر آمده است

مرضیه عاطفی

این زمین داغ به دل میدهد آخر..‌. برویم
در من آشوب شده جانِ برادر برویم

خاک اینجا چقدر بوی جدایی دارد
زینت دوش نبی؛ جانِ پیمبر(ص) برویم

حنجر نازک شش ماهه شبیه است به گل
میشود سخت در آغوش تو پرپر… برویم

کینه دارند به اسمش! به خدا می آید-
لشکری تشنه به خونِ علی کبر(ع)… برویم

کمرت میشکند داغ برادر سخت است
به أبالفضل(ع) نگاهی کن و دیگر برویم

نیزه میبارد از این قومِ به ظاهر مؤمن
دست هاشان همه آلوده به خنجر… برویم

سایهٔ روی سرم؛ خیمه نزن! برگردیم!
دل ندارم که نباشد به تنت٬ سر..‌‌. برویم

بر زمین میخوری و وای بمیرم! نگذار-
قتلگاهت بشود قاتلِ خواهر… برویم

فکر گودال مرا سخت به هم میریزد
نشود غرق «بنیَّ» لبِ مادر!… برویم

کرده تأثیر بر آنها به خدا نانِ حرام
تا که دستی نرود جانبِ معجر… برویم

چه بگویم به گلت؟! چونکه ندارد هرگز-
طاقت دوری بابا دلِِ دختر… برویم

گرچه تقدیر بر این است که بی یار و غریب
سمتِ داغی که شد از پیش مقدّر برویم!

مهدی مقیمی

ای به زینب دل و دلدار بیا برگردیم
پسر حیدر کرار بیا برگردیم

تا رسیدیم به اینجا به دلم بد آمد
پسر فاطمه این بار بیا برگردیم

ترسم این است در این دشت مبدل سازند
روز ما را به شب تار بیا برگردیم

ترسم این است که یک روز نباشی و شود
خیمه ها بر سرم آوار بیا برگردیم

بین گهواره چه آرام علی خوابیده
تا نشد طفل تو بیدار بیا برگردیم

من به این دشتِ بلا حس عجیبی دارم
حرمله می رسد انگار بیا برگردیم

به روی دوش علمدار ببین دختر را
تا به پایش نرود خار بیا برگردیم

نکند آب به روی حرمت بسته شود
هر چه مشک است تو بردار بیا برگردیم

حیفِ رخسار علی اکبر لیلا ، حیف از
قد و بالای علمدار بیا برگردیم

کوفیان رحم ندارند برادر نَشَوی
بین گودال گرفتار بیا برگردیم

همۀ خلق بدهکار تو هستند حسین
می شود شمر طلبکار بیا برگردیم

حسن لطفی

رویِ زانویِ برادر پا اگر بگذاشته
آفتاب انگار منّت بر قمر بگذاشته
دستها را رویِ دوش دو پسر بگذاشته
آنکه رویِ شانه‌ی عباس سر بگذاشته
دورِ او از عون و جعفر اکبر و قاسم پُر است
شُکر گِردش از جوانانِ بنی‌هاشم پُر است

جبرئیل اینجاست تا خانوم فرمایش کند
تا حسین‌اش هست او احساسِ آرامش کند
تا که آرام است دنیا درکِ آسایش کند
تا بیاید عمه‌جان باید عمو خواهش کند
تا که عباس است خانم خواب راحت می‌کند
او فقط در سایه‌ی او استراحت می‌کند

دست او که نیست دل غم رویِ غم می‌ریزَدَش
نامِ اینجا را مَبَر وقتی بهم می‌ریزَدَش
چشم‌ها خونِ جگر در هر قدم می‌ریزَدَش
بیشتر او را بِهَم طفلِ حرم می‌ریزَدَش
خیمه برپا می‌کنند و روضه برپا می‌کند
می‌نشیند گوشه‌ای هِی وای زهرا می‌کند

ناله زد تا زد قدم : دیدی چه آمد بر سرم
گفت در بینِ حرم : دیدی چه آمد بر سرم
چیست اینجا غیرِ غَم دیدی چه آمد بر سرم
مادرم ای مادرم دیدی چه آمد بر سرم
گفت با دلواپسی با آه : برگردان مرا
مُردم از دلشوره از این راه برگردان مرا

این حرم گهواره دارد جانِ زینب بازگرد
مادری بیچاره دارد جانِ زینب بازگرد
زینبی آواره دارد جانِ زینب بازگرد
درد وقتی چاره دارد جانِ زینب بازگرد
وای از این سرزمین شیرِ رُبابت خُشک شد
تیرهاشان را ببین شیرِ رُبابت خُشک شد

داد زد شامِ دهم ای وای میبینی چه شد
بچه ها را کرده گُم ای وای میبینی چه شد
نعلِ تازه زیرِ سُم ای وای میبینی چه شد
وَیلنا مِن بعدِ کُم ای وای میبینی چه شد
گفت با طفلانِ در آتش علیکم بالفرار
زود گیرَد مویِ سر آتش علیکم بالفرار

می‌زند رویِ سرش دیگر نمی‌دانم چه شد
بوسه زد بر حنجرش دیگر نمی‌دانم چه شد
خاک خورده معجرش دیگر نمی‌دانم چه شد
مانده او با مادرش دیگر نمی‌دانم چه شد
ناقه‌اش عریان ولی جمعِ بنی‌هاشم نبود
با حرامی بود اما اکبر و قاسم نبود

حامد خاکی

با چشام صحرا رو دریا می کنم
وسط معرکه غوغا می کنم
روی این خاک با خدا وعده داری
من خودم خیمه تو بر پا می کنم

خیمه بر پا کن گرفتارت میشم
نااااز کن خودم خریدارت میشم
خواهرت رو دست کم نگیریا
نگران نباش علمدارت میشم

علی هست عصات بشه خیمه بزن
قوت پاهات بشه خیمه بزن
نبینم دلواپسی غصه نخور
خواهرت فدات بشه خیمه بزن

تنها تکیه گاه بچه هات میشم
حافظ نگاه بچه هات میشم
بچه های تو عزیزای منن
یه تنه پناه بچه هات میشم

اینا که دور و برت آواره ان
دنبال پیکر پاره پاره ان
نمیدونن که با زهرا طرفن
دست به معجر ببرم بیچاره ان

فک نکن دل از برادر می بُرم
امون از تموم لشکر می ّبُرم
دختر فاطمه ام خبر داری
هر چهل تا چل تا رو سر می بُرم

غضب چشام همه لشکرمه
قوت علی توو بال و پرمه
دست به معجر بزنم بد می بینن
دستمال بابام زیر معجرمه

علی هست عصات بشه خیمه بزن
قوت پاهات بشه خیمه بزن
نبینم دلواپسی غصه نخور
خواهرت فدات بشه خیمه بزن